Inkadering open norm wkr: werkgevers bepalen noodzaak
Een open norm volgt de maatschappelijke ontwikkelingen, doordat werkgevers bepalen wat wel en wat niet noodzakelijk is. Het invullen van de open norm moet tot het minimum beperkt blijven, zodat werkgevers vrijheid houden om de ontwikkelingen te volgen.
Inhoudsopgave [verbergen]
? min. leestijd | ? woordenAchtergrond van de voorziening
Een open norm is niet eenvoudig te toetsen en vergt vertrouwen van verschillende partijen. Werkgevers, werknemers, de wetgever en de Belastingdienst moeten elkaar kunnen vertrouwen. Een open norm zegt niet zo zeer iets over de voorziening zelf, maar meer over de achtergrond ervan. Hierdoor kan een zelfde voorziening in het ene geval anders behandeld worden dan in het andere geval. Dit betekent dat een werkgever moet kunnen verantwoorden waarom hij een voorziening tot het loon heeft gerekend. De werkgever heeft dus meer vrijheid en minder administratieve lasten, maar ook meer verantwoordelijkheden. De werkgever moet per voorziening kunnen verantwoorden waarom deze voor die bepaalde groep werknemers noodzakelijk is. Er zal steeds naar de omstandigheden van het geval moeten worden beoordeeld of aan het noodzakelijkheidscriterium is voldaan.
Redelijkheidstoets
Omdat een open norm relatief weinig zekerheid biedt, moet deze binnen enkele wettelijke kaders geplaatst worden. Hierdoor worden ook grote verschillen tussen belastingplichtigen en mogelijk misbruik voorkomen. De werkgever bepaalt als redelijk denkende ondernemer wat noodzakelijk is voor het uitoefenen van de dienstbetrekking. Aangezien een ondernemer in de meeste gevallen streeft naar een zo hoog mogelijke winst, zal hij kosten die daar niet aan bijdragen zo min mogelijk willen maken. Er wordt dus uitgegaan van de situatie dat een voorziening een zakelijk karakter heeft. De Belastingdienst kan vervolgens het zakelijke karakter bestrijden om te bewijzen dat de voorziening is gegeven als beloning. Het zakelijke karakter zal bijvoorbeeld minder snel aanwezig zijn in geval van een directeur-grootaandeelhouder en familierelaties.
Bepalen en betalen
Om als noodzakelijke voorziening te gelden moet de werkgever bepalen en betalen. Dit betekent dat de verantwoordelijkheid en het initiatief bij de werkgever moet liggen. De werkgever bepaalt welke soort voorziening noodzakelijk is of aan welke randvoorwaarden het moet voldoen, waarbij de werknemer wel enige vrijheid heeft om te kiezen uit verschillende alternatieven. De werkgever bepaalt bijvoorbeeld dat een mobiele telefoon noodzakelijk is, terwijl de werknemer het merk mag bepalen. Hierbij moet de werkgever uiteraard wel kunnen verantwoorden waarom het duurdere merk noodzakelijk is voor de werknemer. Daarnaast kan het voor komen dat de werknemer meer kennis van een benodigde voorziening heeft dan zijn werkgever, waardoor de werknemer beter kan beoordelen wat moet worden aangeschaft.
Feitelijk en daadwerkelijk gebruik
Ook moet de voorziening feitelijk en daadwerkelijk door de werknemer gebruikt worden bij de uitoefening van de dienstbetrekking. De mate van het gebruik is hierbij niet doorslaggevend, maar geeft wel een beeld van de achtergrond van de verstrekking. Het kan hierbij ook gaan om het resultaat van een voorziening, zoals een cursus voor het bijhouden of vergroten van de noodzakelijke kennis. Fitness staat echter te ver af van een positieve bijdrage aan de uitoefening van de dienstbetrekking, tenzij het beroep een bepaald fitheidsniveau vergt.
Zakelijk en noodzakelijk
Het noodzakelijkheidscriterium wordt dus ingevuld door de hiervoor genoemde theoretisch kaders. Deze kaders bieden in de praktijk echter te weinig duidelijkheid en zekerheid. Sommige voorzieningen kunnen wel bijdragen aan de uitoefening van de dienstbetrekking, maar zijn daar niet daadwerkelijk noodzakelijk voor. Een voorziening kan dus wel zakelijk maar niet noodzakelijk zijn. Eerste levensbehoeften, zoals eten, drinken, slapen en kleding, zijn voor iedereen noodzakelijk. Het is echter moeilijk om de noodzaak voor de uitoefening van de dienstbetrekking aan te kunnen tonen. Voorzieningen in de vorm van eerste levensbehoeften gelden als noodzakelijk indien de werknemer zich in redelijkheid niet aan de voorziening kan onttrekken. Hierbij valt te denken aan huisvesting aan boord van een schip, een dienstreis of een maaltijd op koopavond.
Deel 'Inkadering open norm wkr: werkgevers bepalen noodzaak'
Deel dit bericht via social media met je familie, vrienden en collega's!
Open norm in de wkr volgt de maatschappelijke ontwikkelingen, doordat werkgevers bepalen wat noodzakelijk is. Er zijn kaders rondom deze open norm.
Over de auteur van 'Inkadering open norm wkr: werkgevers bepalen noodzaak'
Auteur van deze content is Patrick. Alle informatie is gebaseerd op de kennis die ik heb verkregen uit een tweetal hbo- en een tweetal post hbo-studies. Daarnaast speelt de jarenlange ervaring bij een accountantskantoor en als financial controller in het bedrijfsleven een grote rol bij de link naar de praktijk.
Ik werk niet voor een gerelateerd bedrijf of instelling, waardoor de informatie betrouwbaar en onafhankelijk is. De informatie is nauwkeurig verzameld op basis van betrouwbare bronnen en wordt regelmatig geüpdatet. Speciaal voor bezoekers van deze website heb ik de top 5 beste boekhoudprogramma's op een rij gezet en vergeleken.